بنام خدا
در پاوه، شبها، دمکراتها از کوهها و مخفیگاههای خود بیرون می آمدند و به شهر حمله می کردند. خمپاره شصت و رگبارهای پراکنده می زدند و رعب و وحشت ایجاد می کردند.
حاج همّت دو روز بود که برای انجام مأموریتی به «نودشه» رفته بود و در شهر حضور نداشت. آن شب دشمن حمله کرد و تا نزدیکیهای صبح در پاوه، مشغول جنگ و گریز با نیروهای دولتی بود. شب بعد هم دوباره به شهر حمله و جنگ و گریز را آغاز کرده بودند که حاج همّت حدود ساعت دوازده و نیم نیمه شب به شهر برگشت و با عصبانیت فریاد زد: «شماها زنده هستید و این ترسوها جرأت پیدا کرده اند تا موتوری سپاه هم بیایند؟» بعد هم عدهّ‌ای را برداشت و به سوی موتوری سپاه حرکت کرد. پس از نیم ساعت، دیگر هیچ صدای رگبار و خمپاره ای نمی آمد. ضد انقلاب از ترس گریخته بود و حاجی با بچه ها برگشت. هر کس او را می دید، باور نمی‌کرد که او از مأموریت برگشته، با ضد انقلاب درگیر شده و آنان را فراری داده باشد. حاج همّت معنی خستگی را نمی‌فهمید.
شهید .
............. بایگانی.............
خاطرات
دل نوشته ها
وصیتنامه
اشعار
معرفی کتاب و وبلاگ
..........حضور و غیاب ..........
یــ
........... درباره خودم ..........
.......... لوگوی خودم ........
......... لینک دوستان ...........
بچّه شهید (به یاد شهدا)
فدایی سید علی
ساجد
بهترین جمله های روز
زندگی با شهدا
شعله قلمکار
قلم آزاد
............آوای آشنا............
............. اشتراک.............
............ طراح قالب...........
